زندگینامه شهید مصطفی ردانی پور
1- تب کرده بود ، هذیان می گفت. می گفتند سرسام گرفته . دکتر ها جوابش کرده
بودند . فقط دو سالش بود، پیچیده بودند گذاشته بودندش یک گوشه . هم سایه ها
جمع شده بودند. مادر چند روز یک سر گریه وزاری می کرد، آرام نمی شد، می
گفت « مرده ،مصطفی مرده که خوب نمی شه .» صبح زود ، درویش آمد دم در ؛ گفت «
این نامه را برای مصطفی گرفتم، برات عمرشه.»
2- هفت هشت سالش بیش تر
نبود، ولی راهش نمی دادند، چادر مشکی سرش کرده بود، رویش را سفت گرفته بود،
رفت تو ، یک گوشه نشست. روضه بود ، روضه ی حضرت زهرا.مادر جلوتر رفته بود ،
سفت و سخت سفارش کرده بود « پا نشی بیای دنبال من،دیگه مرد شدی، زشته ، از
دم در برت می گردونند.» روضه که تمام شد، همان دم در چادر را برداشت، زد
زیر بغلش و دِ بدو.
3- هر روز که از دکان کفاشی بر می گشتند، یک سنگ بر
می داشت می داد دست علی که « پرتش کن توی حیاط یارو.» سنگ را پرت کرد آن
طرف دیوار توی حیاط ،دوتایی تا نفس داشتند دویدند، سر پیچ که رسیدند، صدای
باز شدن درآمد ، صاحب خانه بود. رنگ علی پرید، مصطفی دستش را محکم کشید و
گفت « زود باش برگرد.» برگشتند طرف صاحب خانه . دادش به هوا بود « ندیدین
از کدوم طرف رفت؟ مگه گیرش نیارم ...» شانه هایش را بالا انداخت. مثل این
که اولین بار است که از آن کوچه رد می شود.
4- نمره اش کم شده بود،
باید ورقه را امضا شده می برد مدرسه. انگشت پایش را زده بود توی استامپ ،
بعد هم زیر ورقه ی امتحانیش . هیچ کس نفهمید که انگشت کی پای ورقه اش خورده
است.
5- روی یکی از بچه ها اسم گذاشته بودند، شپشی، ناراحت می شد.
مصطفی می دانست یک نفر هست که از قضیه خبر ندارد. بچه ها را جمع کرد، به آن
یک نفر گفت« زود باش، بلند بگو شپشی!» او هم گفت« خیله خب بابا، شپشی...»
همه فرار کردند . طرف ماند ، کتک مفصلی نوش جان کرد.
6- یک دختر جوان
ایستاده بود جلوی مغازه ، رویش را سفت گرفته بود. این پا و آن پا می کرد.
انگار منتظر کسی بود. راننده تا دید، پرید پشت ماشینش . چند بار بوق زد،
چراغ زد،ماشین را جلو وعقب کرد. انگار نه انگار ، نگاهش هم نمی کرد. سرش را
این ور و آن ور می کرد، ناز می کرد. از ماشین پیاده شد ، آمد جلو. گفت «
بفرما بالا!» یک هو دید یک چادر مشکی و یک جفت کفش پاشنه بلند ماند روی
زمین و یک پسر بچه نه ده ساله از زیرش در رفت. مصطفی بود! بعد هم علی پشت
سرش، از ته کوچه سرکی کشید، چادر و کفش را برداشتو دِ در رو.
7- «آقا
مرتضی ،مصطفی را ندیدی؟ فرستادمش دنبال چرم .هنوز برنگشته !» چرم را
انداخته بود توی آب، نشسته بود لب حوض کتاب می خواند . یک دستش کتاب بود،
یکدستش توی حوض . اوستا به مرتضی گفت « حیف این بچه نیست می آریش سرکار؟
ببین با چه عشقی درس می خونه. برادر بزرگش هستی . باید حواست به این چیز ها
باشه. » مرتضی گفت «خودش اصرار میکنه . دلش می خواد کمک خرج مادر باشه.
درسش رو هم می خونه. کارنامه ش رو دیده م . نمره هاش بد نیست.»
8- یک
گوشه ی هنرستان کتاب خانه راه انداخته بود؛ کتاب خانه که نه ! یک جایی که
بشود کتاب رود و بدل کرد، بیش تر هم کتابهای انقلابی و مذهبی . بعد هم نماز
جماعت راه انداخت، گاهی هم بین نماز ها حرف می زد. خبرش بعد مدتی به ساواک
هم رسید.
9- مادر نشسته بود وسط حیاط ، رخت می شست.مرتضی آمد تو . گفت
« یا الله ، مادر چند تا نقاش آورده م، خونه را ببینند. یه چادر بنداز
سرت.» با لباس شخصی بودند . خانه را گشتند. حسابی هم گشتند. چیزی پیدا
نکردند. مصطفی همان روز صبح عکس ها و اعلامیه ها با خودش برده بود.وقت رفتن
گفتند « مراقب جوون هاتون باشین یه عده به اسم اسلام گولشون می زنن. توی
کارهای سیاسی می اندازنشون. خراب کار می شن.»
10- معلم جدید بی حجاب
بود . مصطفی تا دید سرش را انداخت پایین.- برجا ! بچه ها نشستند. هنوز سرش
را بالا نیاورده بود،دست به سینه محکم چسبیده بود به نیمکت . خانم معلم آمد
سراغش .دستش را انداخت زیر چانه اش که « سرت را بالا بگیر ببینم» چشم هایش
را بست . سرش را بالا آورد. تف کرد توی صورتش . از کلاس زد بیرون . تا وسط
های حیاط هنوز چشم هایش را باز نکرده بود.
11- - دیگه نمی خوام برم هنرستان. – آخه برای چی ؟ - معلم ها بی حجابن . انگار هیچی براشون مهم نیست. میخوام برم قم؛ حوزه.
12-
یک کتاب گرفته بود دستش ، دور حوض می چرخید و می خواند. مصطفی تا دید
حواسش به دور و بر نیست، هلش داد توی حوض بعد هم شلنگ آب را گرفت رویش ، تا
می خواست بلند شود، دوباره هلش میداد،آب را می گرفت رویش. آمده بود سراغ
مصطفی ، با چند تا از هم حجره ای هایش. که بیندازندش تو همان حوض مدرسه ی
حقانی.مصطفی اخم هایش را کرد توی هم. نگاهش را انداخت روی کتابش ، خیلی جدی
گفت« من با کسی شوخی ندارم. الان هم دارم درس می خونم.»
13- چهارده
سالش بود که پدرش فوت کرد، مادر خیلی که همت می کرد، با قالی بافی می
توانست زندگی خودشان را توی اصفهان بچرخاند ، دیگر چیزی باقی نمی ماند که
برای مصطفی بفرستد قم. آیت الله قدوسی ماجرا را فهمیده بود، برایش شهریه
مقرر کرده بود، ماهی پنجاه تومان.سر هر ماه ، دوتا پاکت روی طاقچه جلوی
آینه بود، هیچ وقت رحمت نفهمید از کجا ، ولی می دانست یکی مال مصطفی است،
یکی مال خودش. هر وقت می آمدند حجره یا مصطفی نیامده بود، یا اتفاقی با هم
می رسیدند. هرکدام یکی از پاکت ها را بر می داشتند. توی هر پاکت بیست و پنج
تومان بود.
14- گفتم « بذار لباسات رو هم با خودمون ببریم، بشوریم
تمیز تر بشه برای برگشتن. » گفت « نه لازم نیست.» با خودم گفتم« داره تعارف
میکنه.» رفتم سراغ بغچه ی لباس هایش . همه شان خاکی و گچی بودند. گفتم «
چرا لباسات گچیه ؟» دستم را گرفت ، برد یک گوشه . گفت «بهت نگفتم که نگران
نشی. کوره ی آجر پزی بیرون شهر رو می شناسی؟ فقط پنج شنبه جمعه ها می ریم.
با عبدالله دوتایی می ریم. نمی خوام مادر خبردار شه. دلش شور می افته.»
15-
مریض شده بود؛ می خندید. می گفتند اگر گریه کند خوب می شود. نمازم را
خواندم . مهر را گذاشتم کنارم. نگاهش می کردم. حال نداشت.صدایش در نمی آمد.
یک نگاه به مهر انداخت. گفت « مرتضی ، چرا عکس دست روی مهره؟»گفتم « این
یادگار دست حضرت ابوالفضله که تو راه خدا داده .»گفت « جدی میگی؟» گفتم «
آره . میخوای از حضرت ابوالفضل برات بگم؟» حالش عوض شد، اشکش در آمد . من
می گفتم، او گریه می کرد. صدایش بلند شد. زار زار گریه می کرد. جان گرفت
انگار. بلند شد لباس هایش را پوشید . گفت « می رم جمکران .» گفتم « بذار
باهات بیام » گفت « نمی خواد . خودم می رم.» به راننده گفته بود « پول
ندارم. اگر پول های مسافرها جمع کنم ، تا جمکران من رو می رسونی؟»
16-
یک مینی بوس طلبه برای تبلیغ . هرکدام با یک ساک پر از اعلامیه و عکس امام ،
پخش شدیم توی روستاها. قرار بود ده شب سخنرانی کنیم؛ از اول محرم تاشب
عاشورا. هر شب از شریف امامی ، شب عاشورا باید از شاه می گفتیم. توی همه ی
روستا ها هم آهنگ عمل می کردیم. مصطفی ده بالا بود. خبر ها اول به او می
رسید. پیغام داده بود « باید از مردم امضا بگیریم. یه طومار درست کنیم؛
بفرستیم قم برای حمایت از امام.» شب ها بعد از سخن رانی امضاها را جمع می
کردیم. شب پنجم ساواک خبر دار شد. مجبور شدیم فرار کنیم.
17- مردم
ریخته بودند توی خیابان ها ، محرم بود. به بهانه ی عزاداری شعار می دادند.
مجسمه ی شاه را کشیده بودند پایین. سرباز ها مردم را می گرفتند، می کردند
توی کامیون ها ، کتک می زدند. شهر به هم ریخته بود. تازه رسیده بودیم
شهرضا. نزدیک میدان شهر پیاده شدیم. ده بیست تا طلبه درست وسط درگیری. از
هیچ جا خبر نداشتیم. چند روزی بود که برای تبلیغ رفته بودیم روستاهای اطراف
کردستان ، ارتباطمان با شهر قطع شده بود . تا سربازها دیدنمان ریختند
سرمان تا می خوردیم زدندمان. انداختندمان پشت کامیون. مصطفی زیر دست سرباز
ها مانده بود . یک بند ، با مشت و لگد می زدندش. زانوهایش را بغل کرده بود.
سرش را لای دست هایش قایم کرده بود. صدایش در نمی آمد.
18- داد می زد.
می کوبید به در. مسئول بازداشتگاه را صدا می زد. می گفت « در رو باز کنین ،
می خوام برم دستشویی.» یک از سربازها آمد . بردش دستشویی . خودش هم ایستاد
پشت در . امضایهایی که از مردم روستاها گرفته بودند که بفرستند قم برای
حمایت از امام ، توی جیبش بود. اگر می گشتند.، حتما پیدا می کردند. آن وقت
معلوم نبود چه بلایی سرشان می آمد. طومار امضاها را در آورد. اسم امام رویش
بود.نمی توانست بیندازد توی دستشویی. تکه تکه اش کرد. بسم الله گفت. قورتش
داد.
19- تو ایستگاه ژاندارمری ، اتوبوس را نگه داشتند. شک کرده
بودند. چهارده تا طلبه با یک بلیت سری . افسر ژاندارمری آمد بالا . دو تا
از بچه ها را صدا زد پایین. بلیت خواست ، راننده می گفت« این ها بلیت دارن،
بدون بلیت که نمی شه سوار شد...» قبول نمی کرد. می گفت «اگر بلیت دارن،
باید نشون بدن.» مصطفی رفت پایین،بلیت را نشان د اد. همه را کشیدند پایین.
ساک ها پر از اعلامیه و عکس امام بود. ساک اول را باز کردند روی میز . رنگ
همه پرید. – این کاغذ ها چیه چپوندین این تو؟ - مگه نمی بینی؟ ما طلبه ایم .
این ها هم درس و مشقمونه. الان هم درس تعطیل شده ،داریم می ریم اصفهان .
بلند شد ساک را پرت کرد طرفمان که « جمع کنید این آت و آشغال ها رو...»
مصطفی زود زیر ساک را گرفت که برنگردد روی زمین . زیر جزوه ها پر از
اعلامیه و عکس بود.
20- رفته بود جمکران ؛ نصفه شب ، پای پیاده ، زیر
باران . کار همیشه اش بود؛ هر سه شنبه شب. این دفعه حسابی سرما خورده بود.
تب کرده بود و افتاده بود. از شدت تب هذیان می گفت؛ گریه می کرد. داد می
زد. می لرزید. بچه ها نگران شده بودند. آن موقع آیت الله قدوسی مسئول حوزه
بود، خبرش کردند. راضی نمی شد برگردد. یکی را فرستادند اصفهان، خانواده اش
را خبر کند. مرتضی آمد . هرچی اصرار کرد « پاشو بریم اصفهان ، چند روز
استراحت کن،دوباره برمی گردی حوزه.» می گفت « نه ! درس دارم»آخر پای مادر
را وسط کشید « اگه برنگردی ،مادر به دلش می آد، ناراحت می شه، پاشو بریم
،خوب که شدی بر می گردی.» بالاخره راضی شد چند روز برود اصفهان.
21-
اوایل انقلاب بود. رفته بود کردستان برای تبلیغ ، مبارزه با کشت خشخاش. آن
جا با بچه های اصفهان یک گروه ضربت راه انداخته بود. چند تا روستا را پاک
سازی کرده بودند. مزرعه ها ی خشخاش را شخم زده بودند. خیلی ها چشم دیدنش را
نداشتند. « همان جایی که هستید وایستید» مصطفی نگاهی به راننده انداخت و
گفت « بشین سرجات و هر طوری شد تکان نخور..» فوری پیاده شد. عمامه اش را از
سرش برداشت؛ بالا گرفت وداد زد « عمامه من ، کفن منه ، اول باید از رو
جنازه من رد شید.»
22- گفتم «با فرمانده تون کار دارم.» گفت « الان
ساعت یازده است، ملاقاتی قبول نمی کنه.» رفتم پشت در اتاقش . در زدم ؛ گفت «
کیه ؟» گفتم« مصطفی منم.» گفت « بیا تو.» سرش را از سجده بلند کرد، چشم
های سرخ ، خیس اشک . رنگش پریده بود. نگران شدم. گفتم« چی شده مصطفی؟ خبری
شده ؟ کسی طوریش شده ؟» دو زانو نشست . سرش را انداخت پایین . زل زد به
مهرش . دانه های تسبیح را یکی یکی از لای انگشت هایش رد می کرد. گفت «
یازده تا دوازده هر روز رافقط برای خدا گذاشته ام . برمیگردم کارامو نگاه
می کنم . از خودم می پرسم کارهایی که کردم برای خدا بود یا برای دل خودم.»
23-
نگاهش را دوخته بود یک گوشه ، چشم بر نمی داشت. مثل این که تو دنیا نبود .
آب می ریخت روی سرش ، ولی انگار نه انگار . تکان نمی خورد . حمام پیران
شهر نزدیک منطقه بود. دوتایی رفته بودیم که زود هم برگردیم. مانده بود زیر
دوش آب . بیرون هم نمی آمد. یک هو برگشت طرفم،گفت« از خوا خواسته م جنازه
ام گم بشه. نه عراقی ها پیدایش کنند، نه ایرانی ها.»
24- می گفت « ما
دیگه کردستان کاری نداریم. باید بریم جنوب . مرزهای جنوب بیش تر تهدید می
شه. » فرمانده ها قبول نمی کردند. می گفتند « اگه برید ، دوباره این جا
شلوغ می شه. منطقه نا امن می شه.» می گفت « ما کار خودمون رو این جا کرده
ایم. دیگه جای موندن نیست. جنوب بیش تر به ما احتیاجه.»
25- « بچه ها!
کسی حق نداره پاشو توی خونه های مردم بذاره . نماز هم تو خونه های مردم
نخونید. شاید راضی نباشن.» تازه رسیده بودیم جنوب؛ پایگاه منتظران شهادت و
بعد دارخوین. شصت هفتاد نفری می شدیم. با دو تا سیمرغ و چندت تیرباری که
باخودمان آورده بودیم. برای خودمان گردانی شده بودیم . هنوز عراقی ها معلوم
نبودند، ولی مردم خانه ایشان را ول کرده بودند. درها باز ، وسایل دست
نخورده ،همه چی را گذاشته بودند و رفته بودند. مصطفی می گفت « مردم که نمی
دونند ما اومده یم این جا. خوب نیست بی خبر سرمون رو بندازیم پایین، بریم
تو.»
زندگینامه شهید مصطفی ردانی پور
منبع :
100 خاطره از شهدا
موضوعات مرتبط:
خاطرات شیرین شهدا
برچسبها:
شهید,
شهدا,
خاطرات شهدا
وبلاگی برای شهدا+عکس